Η σημασία της οικογένειας στην ανάπτυξη γενικά του παιδιού έχει τονισθεί από πολλές επιστήμες. Το βρέφος είναι πλήρως εξαρτημένο για την επιβίωση του από τους γονείς και κυρίως από τη μητέρα του. Μεγαλώνοντας αποκτά δεξιότητες και ικανότητες, οι οποίες σταδιακά το οδηγούν στην αυτονομία και την αυτενέργεια. Οι ραγδαίες αλλαγές στον κινητικό, νοητικό και γλωσσικό τομέα μετατρέπουν το εξαρτημένο βρέφος σε ένα δραστήριο νήπιο και ένα δυναμικό παιδί, ικανό να εξερευνά το περιβάλλον του, να παίρνει πρωτοβουλίες και να κοινωνικοποιείται. Οι γονείς αρχίζουν να παίζουν όλο και μικρότερο ρόλο στην καθημερινή σωματική φροντίδα του παιδιού, εξακολουθούν όμως να αποτελούν τα πιο σημαντικά πρόσωπα που συμβάλλουν στην ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη.
Η οικογένεια αποτελεί σύστημα αναφοράς για το κάθε άτομο. Μέσα σε αυτή αποκτά μια ταυτότητα και υπάρχουν πρόσωπα σημαντικά για εκείνο με τα οποία αναπτύσσει τους πρώτους στενούς συναισθηματικούς δεσμούς. Η οικογένεια όμως μπορεί να γίνει και πηγή άγχους και διλημμάτων όταν οι σχέσεις είναι αντιφατικές και μπερδεμένες. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι τα παιδιά είναι αυτά που συνήθως εμφανίζουν συμπτώματα για να εκφράσουν τη δυσλειτουργία της οικογένειας, ενώ στην εφηβεία, που είναι η περίοδος της αυτονόμησης και του αποχωρισμού, εμφανίζονται οι περισσότερες διαταραχές.